Jak samotne wyspy na morzu JA, bez końca od zawsze są wciąż jakieś ja. Czy to myśli się kłębią tworząc to ja? ja Marcin, ja Marcin, to właśnie ja A myśli skąd biorą się – co tworzą ja? Czy nad ja jest coś innego niż JA? Czy tak to być może, że
Czy kiedykolwiek chmury znikną? Kiedy na nowo się rozpromieni? Czy ten szary, bez wyrazu świat ponury gdzie smutek jest moim jedynym kolegą, jednak zalęgnie we mnie tak bardzo głęboko. Czy kiedyś uda mi się wzlecieć wysoko nad chmury – ku słońcu? I w końcu poczuję wiatr we włosach, i w końcu poczuję
Marzenie moje? Widzieć inaczej Ujrzeć świat piękny, dobry i miły. Swe życie przeżyć bez zmartwień, bez pragnień. W blasku miłości, szczęściu, radości Na razie ciemne miejsce gdzie jestem. Brudne i mgliste, deszczem przykryte, który wciąż pada odkąd pamiętam, który zasłania wszystko to – co widzę A co by się stało gdyby…
Czy, tutaj gdzie jestem jest niebo czy piekło? Co moje oczy na co dzień widzą? Czy to, co stworzyłeś jest dobre i wieczne? Skąd wojny? Skąd przemoc? Skąd okrucieństwo? Skąd one wszystkie w Twoim Królestwie? Jak wierzyć mam w Twe słowa? Jak ufać Twoim obietnicom? Przecież oczy moje widzą to, co
Leżę w łóżku gotowy zasnąć Kolejny raz zmagam się z dniem, który za mną Lecz wiem, że sen nie przyjdzie, jeszcze nie teraz Póki coś we mnie wrzeszczy i krzyczy Jest wściekłe bo sprzeczne w swoim pragnieniu Nie może odnaleźć potrzebnego spokoju I chociaż dzień cały to chwil tysiące, w których mu
admin@listyzserca.pl