Wiem, że ten list napiszę, tylko nie wiem jeszcze o czym będzie. Przychodzi do mnie ta informacja, że … powinienem? że muszę? Że zrobię? Ta myśl, żebym w końcu siadł i zaczął pisać. Siadam więc i piszę – tylko nie wiem o czym. Zamykam oczy, próbuję
Na co dzisiaj mam się Tobie wyżalić? Kościół, religia, katolicyzm, mistycyzm, rozwój, droga, dharma? Może na to, że ponownie wracam w te same miejsca, w te same problemy? Przez głowę przelatuje mi tak dużo myśli ale żadnej nie chce pisać, żadnej opisywać. Nie chcę znowu poruszać
Chciałbym widzieć świat bez mojego filtra. Zobaczyć to co jest, takim jakim jest. Niewiara w to co widzę, opiniowanie tego, wybieranie, stawianie tez, odpowiadanie, domyślanie, obmyślanie, wyszukiwanie odpowiedzi, rozumienie, zrozumienie jest już takie męczące. Nie ma we mnie za dużo akceptacji na to, co dzieje się
Czy umysł należy pominąć, minąć, obejść? Czy mam nie zawracać sobie głowy, głową? Ego, umysł, myśli – czy to jest to samo? Dokąd może umysł mnie doprowadzić? Gdzie jest koniec jego mocy, gdzie jest granica której nie umie przekroczyć? Ciągle jestem taki sam. Może odrobinę ulepszony,
Jestem agresywnym, nieczułym, niezdolnym do szczęścia chujem. Nie umiem być miły, pomocny, cierpliwy. Jeżeli ktoś ode mnie czegoś potrzebuje, to jedyne co mogę zaoferować, to wdeptanie w ziemie, zniszczenie i burzenie. Nie umiem inaczej. Już tyle lat się staram i dalej nie potrafię. Może coś, gdzieś,
Czemu nie piszę o dobrych dniach? Czemu nie skupiam się na tym co pozytywne? Czemu tylko narzekam, mamrolę, czekam, oczekuję? Te siedemdziesiąt dwa listy, siedemdziesiąt dwa dni, które budują obraz tego kim jestem. Dla kogo ten obraz? Czemu właśnie taki? Kiedy jestem szczęśliwy, kiedy wszystko dzieje
admin@listyzserca.pl