Każdy kolejny dzień, w którym koncentruję się na swoich blokadach, daje mi coraz więcej … . Miało tu być słowo „wolności” ale nie wiem czy oddaje to, co czuję. Świadomość tego co ogranicza, rzeczywiście usuwa to ograniczenie. Znika to, czego bałem się wcześniej. Przynajmniej na chwilę.
Jestem niedoskonały. Boli mnie to. Wkurza mnie to. Robię wszystko, by poczuć, by doświadczyć tego, że jestem wystarczająco dobry. Ścigam to uczucie odkąd pamiętam. Pragnę pochwał, pragnę uwagi, pragnę tego momentu, w którym będę mógł w końcu odetchnąć. Ciągle zmuszam się do robienia wszystkiego co tylko
Zmęczenie. Kręcenie w głowie. Niechęć do działania. Ucieczka od życia. Zmaganie się z każdym dniem, z każdą minutą życia. Niezadowolenie z tego co jest. Marudzenie na wszystko co widzę. To jest moje życie. To jest to, jak odczuwam życie. Nieustanna walka, z tym co mnie spotyka.
Czasami jak siadam do pisania, to bardzo tego nie chcę. Nie chcę dzielić się tym wszystkim co jest we mnie. To co robię wydaje się takie głupie i bezwartościowe. Potem ta myśl nie daje mi spokoju. Czuję, że jednak powinienem to zrobić. Następnie badam kilka razy
Nie akceptuję siebie. Jest to na wielu płaszczyznach: fizycznej, duchowej, mentalnej, materialnej Przejawem tego jest ciągła praca, której też nie akceptuję. Nie umiem tak po prostu się zrelaksować. We wszystkim muszę być najlepszy. Każde działanie to rywalizacja, porównywanie i samokrytyka. Zawsze mogło być lepiej, zawsze mogłem
Czuję się nie na miejscu. Czuję, że nie przynależę. Czuję że powinienem być, robić coś innego. Myślę, że strach wprowadził mnie do miejsca, które nie jest moje, że zmusił mnie do robienia tego, czego nie chcę. Jak to jest możliwe, że po tym wszystkim co przeszedłem,
admin@listyzserca.pl