Boję się odpowiedzialności. Boję się, że czegoś nie dopilnuję i stanie się coś złego. Coś czego mogłem zapobiec. Dlatego wszystko kontroluję. Jeżeli nie mam nad czymś kontroli to nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nie dzielę się, nie oddaję, nie oddelegowuje. Albo mam kontrolę i
Czasami budzi się we mnie taka cząstka czegoś. Nie wiem czym jest ale wiem, że jest wściekła. Zła na to co ją otacza, na to co ją więzi. Jest to na tyle dziwne, że nie czuję się jej częścią. Wyobrażam ją sobie, jako małego rozwścieczonego kogoś,
Śmierć. Cały czas się jej boję mimo że wiem, że w końcu nastąpi. Świadomość, że jest nieunikniona, nie wyzwala mnie, a paraliżuje. Miałem wiele okazji aby się jej poddać. Nie w sensie fizycznym ale w umyśle. Zaczęło się od snów, w których byłem postawiony w sytuacji
Czemu jest mi tak trudno podążać drogą, którą idę? Czemu kwestionuję, to co mnie spotyka? Czemu zawsze pragnę czegoś innego, czegoś nowego? Aż po horyzont widzę tylko pragnienia. Pragnienie abym codziennie budził się z radością do życia. Pragnienie abym wszystko przyjmował jako najlepsze co mogło mnie
Ofiarować życie Bogu. Coś co już dawno temu usłyszałem, coś na co ciągle natrafiam czytając różne rzeczy. Coś co postanowiłem wypróbować. Najłatwiej jest mi żyć według tego stwierdzenia, kiedy coś co uważam za złe się przytrafia. Wtedy od razy myśli wędrują do Boga. Na początku wracają
Odczuwam dużo lęków, obaw, smutków, bezsilności. To wszystko nasila się w nocy. Budzę się, wyskakuję z łóżka, sprawdzam, czuwam, nie oddycham, nie mogę zasnąć. Chociaż tak długo się starałem, nie umiem się tego pozbyć. I dopiero teraz, po tych wszystkich latach, uświadomiłem sobie, że w tych
admin@listyzserca.pl