Boję się odpowiedzialności. Boję się, że czegoś nie dopilnuję i stanie się coś złego. Coś czego mogłem zapobiec. Dlatego wszystko kontroluję. Jeżeli nie mam nad czymś kontroli to nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nie dzielę się, nie oddaję, nie oddelegowuje. Albo mam kontrolę i w tym jestem albo mnie tam nie ma. Tak było kiedyś. A teraz? Jest
Czasami budzi się we mnie taka cząstka czegoś. Nie wiem czym jest ale wiem, że jest wściekła. Zła na to co ją otacza, na to co ją więzi. Jest to na tyle dziwne, że nie czuję się jej częścią. Wyobrażam ją sobie, jako małego rozwścieczonego kogoś, który jest wewnątrz mnie i próbuje się wydostać z więzienia, które dla niej stworzyłem.
Śmierć. Cały czas się jej boję mimo że wiem, że w końcu nastąpi. Świadomość, że jest nieunikniona, nie wyzwala mnie, a paraliżuje. Miałem wiele okazji aby się jej poddać. Nie w sensie fizycznym ale w umyśle. Zaczęło się od snów, w których byłem postawiony w sytuacji kiedy umierałem. Nieważne czy był to pożar, czy lecąca we mnie kula, budziłem się.
Czemu jest mi tak trudno podążać drogą, którą idę? Czemu kwestionuję, to co mnie spotyka? Czemu zawsze pragnę czegoś innego, czegoś nowego? Aż po horyzont widzę tylko pragnienia. Pragnienie abym codziennie budził się z radością do życia. Pragnienie abym wszystko przyjmował jako najlepsze co mogło mnie spotkać. Pragnienie abym z łatwością i lekkością szedł przez kolejny dzień. Abym nie pytał
Ofiarować życie Bogu. Coś co już dawno temu usłyszałem, coś na co ciągle natrafiam czytając różne rzeczy. Coś co postanowiłem wypróbować. Najłatwiej jest mi żyć według tego stwierdzenia, kiedy coś co uważam za złe się przytrafia. Wtedy od razy myśli wędrują do Boga. Na początku wracają wszystkie schematy wyniesione z kościoła i dzieciństwa. Prośby, błagania, „cierpienie które uszlachetniania”, przebłagania, rozmowy
Odczuwam dużo lęków, obaw, smutków, bezsilności. To wszystko nasila się w nocy. Budzę się, wyskakuję z łóżka, sprawdzam, czuwam, nie oddycham, nie mogę zasnąć. Chociaż tak długo się starałem, nie umiem się tego pozbyć. I dopiero teraz, po tych wszystkich latach, uświadomiłem sobie, że w tych nocnych zdarzeniach nie ma tylko i wyłącznie lęku oraz strachu. Jest tam także pragnienie
Kiedy zacząłem pracować nad sobą, byłem w rozsypce. Nie dawałem rady z dniem codziennym. Wszystkiego było za dużo. Za dużo czego chciałem, za dużo co musiałem. Zacząłem po prostu szukać sposobów aby sobie z tym wszystkim poradzić. I tych sposobów było też za dużo. Ciągle dowiadywałem się czegoś nowego, ciągle było coś co można by poprawić. A ja pragnąłem swojej
Przez wiele lat byłem siewcą strachu i teraz zbieram tego żniwo. Wszystko co chciałem, osiągałem za pomocą strachu. Wszystko czego ode mnie chciano, także osiągano przy jego pomocy. Całe moje życie toczyło się w wielkiej strachoprzestrzeni. Nikt nie umiał, nikt nie wiedział, że może być inaczej. W nim byłem wychowywany. Z jego udziałem odbywały się moje relacje. Mój świat był
Męczą mnie już porównania z innymi. Zawsze się porównywałem, a teraz kiedy już myślałem, że się z tym uporałem, znowu zaczynam to wszędzie widzieć. Tym razem odczuwam to inaczej. Do tej pory to ja postrzegałem siebie przez porównanie. Wyznaczałem sobie cele w oparciu o to, co widziałem u innych. Teraz te informacje przychodzą do mnie „z zewnątrz”, pokazując mi mój
admin@listyzserca.pl