Czasami jak siadam do pisania, to bardzo tego nie chcę. Nie chcę dzielić się tym wszystkim co jest we mnie. To co robię wydaje się takie głupie i bezwartościowe. Potem ta myśl nie daje mi spokoju. Czuję, że jednak powinienem to zrobić. Następnie badam kilka razy czy mam pisać czy nie i w końcu piszę, czując przy tym olbrzymi dyskomfort.
– Kim jesteś? – usłyszałem nad sobą. Domyśliłem się, że jest to Doktor ale i tak nie mogłem nic powiedzieć – Kim jesteś?! – spytała ponownie. Tym razem wyczułem w jej głosie więcej pewności siebie. Z trudem przewróciłem się na plecy. Spróbowałem coś powiedzieć ale wciąż nie mogłem mówić. – Idę zawołać straż. – stwierdziła Doktor nie uzyskując ode mnie
Obudziłem się w kajucie. Leżałem na podłodze. Nie mogłem się ruszać. Ręce, nogi i szyję miałem owinięte sznurem, który był przytwierdzony do podłogi. Poczułem wstrząs. Cała jaskinia zatrząsła się. Nagle „sznur”, którym byłem przytwierdzony, zaczął sam się odplątywać i znikać w podłodze. Jak tylko uwolniłem jedną rękę, szybko złapałem chowający się sznur. Siłowałem się z nim. To żyje! Puściłem go.
Obudziłem się wleczony do Źródełka. No nie. Znowu to samo. Chociaż… w sumie to dobrze, bo zmyję z siebie cały ten syf, którego doświadczam w tym… nawet nie wiem jak mam to nazwać. Wszystko to, czego doświadczyłem zmyje się w krystalicznym, czystym, ożywczym Źródełku. Dobrze, że Jest. Dobrze, że jest coś takiego jak Źródełko. Coś, co dodaje mi energii, przywraca
Nie akceptuję siebie. Jest to na wielu płaszczyznach: fizycznej, duchowej, mentalnej, materialnej Przejawem tego jest ciągła praca, której też nie akceptuję. Nie umiem tak po prostu się zrelaksować. We wszystkim muszę być najlepszy. Każde działanie to rywalizacja, porównywanie i samokrytyka. Zawsze mogło być lepiej, zawsze mogłem zrobić coś więcej. Całe życie patrzę na innych, porównuje się z nimi, tylko po
Czuję się nie na miejscu. Czuję, że nie przynależę. Czuję że powinienem być, robić coś innego. Myślę, że strach wprowadził mnie do miejsca, które nie jest moje, że zmusił mnie do robienia tego, czego nie chcę. Jak to jest możliwe, że po tym wszystkim co przeszedłem, mogę wątpić w to, że jestem tam gdzie powinienem być. Że jest to dla
Boję się odpowiedzialności. Boję się, że czegoś nie dopilnuję i stanie się coś złego. Coś czego mogłem zapobiec. Dlatego wszystko kontroluję. Jeżeli nie mam nad czymś kontroli to nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nie dzielę się, nie oddaję, nie oddelegowuje. Albo mam kontrolę i w tym jestem albo mnie tam nie ma. Tak było kiedyś. A teraz? Jest
Czasami budzi się we mnie taka cząstka czegoś. Nie wiem czym jest ale wiem, że jest wściekła. Zła na to co ją otacza, na to co ją więzi. Jest to na tyle dziwne, że nie czuję się jej częścią. Wyobrażam ją sobie, jako małego rozwścieczonego kogoś, który jest wewnątrz mnie i próbuje się wydostać z więzienia, które dla niej stworzyłem.
Śmierć. Cały czas się jej boję mimo że wiem, że w końcu nastąpi. Świadomość, że jest nieunikniona, nie wyzwala mnie, a paraliżuje. Miałem wiele okazji aby się jej poddać. Nie w sensie fizycznym ale w umyśle. Zaczęło się od snów, w których byłem postawiony w sytuacji kiedy umierałem. Nieważne czy był to pożar, czy lecąca we mnie kula, budziłem się.
admin@listyzserca.pl