Nie wiedziałem co robić. Zaufać mu? Przecież nic dla mnie zrobił? Czemu miałbym mu zaufać? W sumie pokazał mi co się dzieje koło fontanny, powiedział o mnie prawdę. Ale czy na pewno? Skąd mam wiedzieć, że to co widziałem jest prawdą? Może po prostu mnie zmanipulował? Skąd mogę wiedzieć co jest prawdą, a co nie, skoro nic nie pamiętam. W
Dzisiaj znowu będę pisał o lęku i strachu. Nic dziwnego skoro to właśnie strach jest motorem napędowym mojego dotychczasowego życia. Przypomniałem sobie o tym wczoraj, kiedy tak po prostu zrobiłem coś głupiego. Coś czego już dawno nie robiłem i w sumie zapomniałem, że jeszcze taki jestem. Błaha sytuacja, która następnie wywołała we falę negatywnych myśli. Zacząłem bać się konsekwencji. Zacząłem
Cały czas mam w sobie złość na siebie, że nie umiem cieszyć się tym co mam. Cały czas pragnę czegoś nowego i wiecznie jestem niezadowolony. Niby wszystko jest ok ale zawsze mogłoby być lepiej. Czasami obserwuję z zewnątrz to co mam, oceniam to po swojemu i wkurzam się na siebie, bo czego więcej można chcieć? Złoszczę się bo się boję.
Jak szukać w sobie czegoś co wydaje mi się, że we mnie nie jest? Po prostu robię to tak, jak umiem. Może i jest jakaś specjalna metoda na to ale u mnie często się zmienia. Kiedy myślę, że już ją znalazłem, okazuje się, że następnym razem nie działa i trzeba szukać czegoś innego. Nieustające, nowe szukanie. Tak jakby moje życie
Temat ojcostwa ciąg dalszy. Ostatnie wydarzenia, których byłem świadkiem nieustannie skłaniają mnie do analizowania tego tematu. Po pierwsze ból zęba. Czemu akurat ząb? Nie wiem czy wiecie co to jest totalna biologia? Ja rozumiem to tak, że analizując ból lub uraz lub cokolwiek co się dzieje z moim ciałem mogę znaleźć te myśli, które wywierają na mnie wpływ. Czy działa
Jak samotne wyspy na morzu JA, bez końca od zawsze są wciąż jakieś ja. Czy to myśli się kłębią tworząc to ja? ja Marcin, ja Marcin, to właśnie ja A myśli skąd biorą się – co tworzą ja? Czy nad ja jest coś innego niż JA? Czy tak to być może, że są częścią JA? To by znaczyło, że
Obecnie jednym z największych wyzwań z jakimi się zmagam to bycie tatą. Rola, która nie wiadomo jak i kiedy na mnie spłynęła. W sumie to jednak wiadomo jak, a „kiedy” można sprawdzić po datach urodzin. Chodzi o to, że jestem już w tym miejscu, kiedy dzieciaki przychodzą z poważnymi problemami, a ja po prostu nie wiem jak im pomóc. Teoretycznie
Czy kiedykolwiek chmury znikną? Kiedy na nowo się rozpromieni? Czy ten szary, bez wyrazu świat ponury gdzie smutek jest moim jedynym kolegą, jednak zalęgnie we mnie tak bardzo głęboko. Czy kiedyś uda mi się wzlecieć wysoko nad chmury – ku słońcu? I w końcu poczuję wiatr we włosach, i w końcu poczuję wolność bezkresną Czy o za dużo
Usiadłem. Nie byłem wstanie się odezwać. Po prostu siedziałem. Nie żyję. Nie żyję. Nie żyję. Nie, to niemożliwe. Przecież ja żyję! Jestem tutaj więc żyje. Teraz to już przesadził. Sto pięć lat? Przecież nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył? To przecież nie może być prawdą?! To po prostu kłamstwo. Nie jest prawdą to, że ja nie żyję.
admin@listyzserca.pl