Obecnie jednym z największych wyzwań z jakimi się zmagam to bycie tatą. Rola, która nie wiadomo jak i kiedy na mnie spłynęła. W sumie to jednak wiadomo jak, a „kiedy” można sprawdzić po datach urodzin. Chodzi o to, że jestem już w tym miejscu, kiedy dzieciaki przychodzą z poważnymi problemami, a ja po prostu nie wiem jak im pomóc. Teoretycznie
Czy kiedykolwiek chmury znikną? Kiedy na nowo się rozpromieni? Czy ten szary, bez wyrazu świat ponury gdzie smutek jest moim jedynym kolegą, jednak zalęgnie we mnie tak bardzo głęboko. Czy kiedyś uda mi się wzlecieć wysoko nad chmury – ku słońcu? I w końcu poczuję wiatr we włosach, i w końcu poczuję wolność bezkresną Czy o za dużo
Usiadłem. Nie byłem wstanie się odezwać. Po prostu siedziałem. Nie żyję. Nie żyję. Nie żyję. Nie, to niemożliwe. Przecież ja żyję! Jestem tutaj więc żyje. Teraz to już przesadził. Sto pięć lat? Przecież nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył? To przecież nie może być prawdą?! To po prostu kłamstwo. Nie jest prawdą to, że ja nie żyję.
– Co tam naprawdę się dzieje? – zapytałem z rezygnacją – Jak już powiedziałem wykorzystują was dla energii. – Ale jak to jest możliwe? Przecież tak naprawdę ja tam nic nie robiłem. – Nie musiałeś – odparł Mnich – Ty po prostu jesteś energią. Wszyscy jesteśmy energią. Wszystko jest energią Nawet nie miałem sił spierać się z Mnichem. Podniosłem się
Ostatnio przydarzyło się mojemu synowi coś, co przydarzyło mi się wiele lat temu. Nie chodzi o nic poważnego. Po prostu czasami jakieś zdarzenia zapadają głęboko w pamięć. Często jak wracałem do tego zdarzenia to obwiniałem innych za to jak się czułem. Uważałem, że ich reakcja na zdarzenie i konsekwencje jakie poniosłem, były powodem tego, jak ta sytuacja wpłynęła na moje
– Pokaż mi – wycedziłem przez zaciśnięte żeby. Mówiąc to nie miałem niczego szczególnego na myśli. Po prostu znowu było to pierwsze słowo, które przyszło mi do głowy. – Podejdź do okna – rzekł Mnich. Odwróciłem się i zobaczyłem jak Mnich stoi już przy oknie. Powoli podszedłem i wyjrzałem na zewnątrz. Widok był taki sam jak z mojego pokoju. Jak
– Gdzie się podziała twoja złość? – pytał Mnich – Nie wiem. Zniknęła – rzeczywiście nie czułem już złości. Czułem za to zmęczenie. Tak jakby wyparowała ze mnie cała siła. Wszystkie mięśnie, nawet te najmniejsze nagle oklapły. Uczucie jakby zeszło ze mnie powietrze. – Dlaczego jestem taki zmęczony? – To przez emocje. One powoduje, że zużycie twojej energii gwałtownie wzrasta.
Z powodu choroby miałem pisać na ich temat ale zorientowałem się, że tak naprawdę nic o nich nie wiem. Nawet tak podstawowej rzeczy jak jej przyczyna. I nawet skupiając się tylko na infekcjach, nie chodzi mi o bakterie ani o wirusy tylko o coś jeszcze, co powoduje, że akurat w danym momencie zachorowałem. Przecież codziennie przebywam wśród różnego rodzaju wirusów
Wściekłość i gniew. Kolejne dwa uczucia, które mną owładnęły z taką siłą, że nie mogłem spać. Skąd one się biorą? Wydaje się, że są efektem zdarzeń, które miały wcześniej miejsce. Ale czy tak naprawdę jest? Przecież czasami na tą samą sytuację reaguje nie gniewem, a spokojem. Więc skoro to nie sytuacja odpowiada za uczucia, to co? Może to, jak na
admin@listyzserca.pl