Kładę się spać z nienawiścią do siebie. Tak bardzo nienawidzę tego czym jestem, jaki jestem, kim jestem. Nienawidzę swojej niedoskonałości. Nienawidzę słów, które wypowiadam, nienawidzę tego co robię, jak robię. Nienawidzę każdej zatrutej cząstki, z której jestem zbudowany. Nienawidzę każdego atomu, z którego wyrasta to, czym jestem. Czemu tak bardzo mnie nienawidzisz, że stworzyłeś mnie właśnie takim czymś? Czemu zbudowałeś
Niszczenie ego, to niszczenie siebie. Nie jakiejś cząstki, tylko niszczenie wszystkiego czym jestem. Burzę, palę, zostawiam zgliszcza. Zgliszcza bolą, mówią, płaczą, mają własne życie. Nie chcę i chcę. Nie mogę, nie umiem, nie wiem jak inaczej. Czy można niszczyć nie zostawiając ruin? Bez bólu, bez cierpienia? Czy te zgliszcza zakwitną? Czy mam na to czekać, czy mam szukać dalej i
Jak tylko się zatrzymałem to zalała mnie powódź. Wszystko dookoła zaczęło przelewać się przez moje życie. Próbuje to uchwycić, próbuje to ukierunkować, próbuje to powstrzymywać do momentu, aż ogarnę. Nie udaje mi się. Nie jestem w stanie zmieniać tego co się dzieje. Wkładam wszystkie swoje siły, całą energię ale nie jestem w stanie kontrolować tej nawałnicy. Chciałbym przestać to kontrolować,
W tych listach jest pełno narzekania, marudzenia, niezadowolenia, utyskiwania, rozczarowania, bólu. Listy te są wieloma rzeczami, którymi myślę, że jestem. Z którymi w danej chwili się utożsamiam, które w danym momencie przejawiam. Miały być pomocą, opisem drogi, rozpoznaniem, a są ucieczką od stwierdzania, że za tym wszystkim jestem ja i mój wybór. Jest moja odpowiedzialność za to co wybieram i
Wystarczyła jedna chwila błogości w moim życiu abym przez kilka kolejnych lat dążył do tego aby stan ten odtworzyć. Robiłem wszystko, co przyszło mi do głowy ale nie udało się. Za każdym razem kiedy stawałem przed możliwością przełamania lęku przed śmiercią, ponosiłem porażkę. Czasami robię, mówię rzeczy, których nigdy po sobie bym się nie spodziewał. Nie umiem, nie chcę pozbyć
Odczuwam brak guru. Kogoś fizycznego w kim widziałbym cel swojej wędrówki. Kogoś, kto umocniłby mnie w tym, że idę dobrą drogą. Nie wiem czemu ścieżka, którą podążam jest bez kogoś takiego. Czytam, naśladuję innych ale nie spotkałem nikogo fizycznego, za kim mógłbym podążać. Czy ktoś taki jest potrzebny? Czy na pewno nikogo takiego nie ma? Czuję się samotny w tej
Męczy mnie ten rozwój. Męczy mnie to, że nie widzę rezultatów. Czuję jakby samopoznanie prowadziło tylko do coraz większego zmęczenia ciała, do coraz większych bóli, a wszystkie pozytywne zmiany są tak subtelne, że ledwo zauważalne, a na pewno niewystarczające. Mam wrażenie, że tylko narasta we mnie złość, strach, zniecierpliwienie, rezygnacja, apatia. To z kolei wpływa na nawyki żywieniowe i fizyczne,
Boję się Ciebie. Tyle nasłuchałem się w kościele jaki to jesteś dobry, miły, łaskawy. Tak dużo piosenek zaśpiewałem, tak dużo o tym czytałem, a i tak się Ciebie boję. Boję się, że mi wszystko zabierzesz. Skoro mi dałeś, to możesz też odebrać. Wystarczy jeden mój błąd i wszystko zniknie. Narzucam na siebie to wszystko co wydaje mi się, że zapewni
Nienawidzę siebie. W tym aspekcie nic się jeszcze nie zmieniło. Myślałem, że jak to napiszę, to coś się zmieni. Nic się nie zmieniło. Wciąż nienawidzę wszystkiego czym jestem. W tym momencie nie umiem znaleźć ani jednej pozytywnej rzeczy, w tym jaki jestem. Ciągle przeplata się to z wściekłością na Ciebie, za to że taki jestem. Za to, że każda decyzja
admin@listyzserca.pl