W tych listach jest pełno narzekania, marudzenia, niezadowolenia, utyskiwania, rozczarowania, bólu. Listy te są wieloma rzeczami, którymi myślę, że jestem. Z którymi w danej chwili się utożsamiam, które w danym momencie przejawiam. Miały być pomocą, opisem drogi, rozpoznaniem, a są ucieczką od stwierdzania, że za tym wszystkim jestem ja i mój wybór. Jest moja odpowiedzialność za to co wybieram i
Wystarczyła jedna chwila błogości w moim życiu abym przez kilka kolejnych lat dążył do tego aby stan ten odtworzyć. Robiłem wszystko, co przyszło mi do głowy ale nie udało się. Za każdym razem kiedy stawałem przed możliwością przełamania lęku przed śmiercią, ponosiłem porażkę. Czasami robię, mówię rzeczy, których nigdy po sobie bym się nie spodziewał. Nie umiem, nie chcę pozbyć
Odczuwam brak guru. Kogoś fizycznego w kim widziałbym cel swojej wędrówki. Kogoś, kto umocniłby mnie w tym, że idę dobrą drogą. Nie wiem czemu ścieżka, którą podążam jest bez kogoś takiego. Czytam, naśladuję innych ale nie spotkałem nikogo fizycznego, za kim mógłbym podążać. Czy ktoś taki jest potrzebny? Czy na pewno nikogo takiego nie ma? Czuję się samotny w tej
Męczy mnie ten rozwój. Męczy mnie to, że nie widzę rezultatów. Czuję jakby samopoznanie prowadziło tylko do coraz większego zmęczenia ciała, do coraz większych bóli, a wszystkie pozytywne zmiany są tak subtelne, że ledwo zauważalne, a na pewno niewystarczające. Mam wrażenie, że tylko narasta we mnie złość, strach, zniecierpliwienie, rezygnacja, apatia. To z kolei wpływa na nawyki żywieniowe i fizyczne,
Boję się Ciebie. Tyle nasłuchałem się w kościele jaki to jesteś dobry, miły, łaskawy. Tak dużo piosenek zaśpiewałem, tak dużo o tym czytałem, a i tak się Ciebie boję. Boję się, że mi wszystko zabierzesz. Skoro mi dałeś, to możesz też odebrać. Wystarczy jeden mój błąd i wszystko zniknie. Narzucam na siebie to wszystko co wydaje mi się, że zapewni
Nienawidzę siebie. W tym aspekcie nic się jeszcze nie zmieniło. Myślałem, że jak to napiszę, to coś się zmieni. Nic się nie zmieniło. Wciąż nienawidzę wszystkiego czym jestem. W tym momencie nie umiem znaleźć ani jednej pozytywnej rzeczy, w tym jaki jestem. Ciągle przeplata się to z wściekłością na Ciebie, za to że taki jestem. Za to, że każda decyzja
Każdy kolejny dzień, w którym koncentruję się na swoich blokadach, daje mi coraz więcej … . Miało tu być słowo „wolności” ale nie wiem czy oddaje to, co czuję. Świadomość tego co ogranicza, rzeczywiście usuwa to ograniczenie. Znika to, czego bałem się wcześniej. Przynajmniej na chwilę. Budzę się w nowym, większym świecie, który z początku daje uczucie wolności. Tylko, że
Jestem niedoskonały. Boli mnie to. Wkurza mnie to. Robię wszystko, by poczuć, by doświadczyć tego, że jestem wystarczająco dobry. Ścigam to uczucie odkąd pamiętam. Pragnę pochwał, pragnę uwagi, pragnę tego momentu, w którym będę mógł w końcu odetchnąć. Ciągle zmuszam się do robienia wszystkiego co tylko przyjdzie mi do głowy aby w końcu przestać. Nie ma w tym żadnej logiki.
Zmęczenie. Kręcenie w głowie. Niechęć do działania. Ucieczka od życia. Zmaganie się z każdym dniem, z każdą minutą życia. Niezadowolenie z tego co jest. Marudzenie na wszystko co widzę. To jest moje życie. To jest to, jak odczuwam życie. Nieustanna walka, z tym co mnie spotyka. Wewnętrzna niezgoda na to co się pojawia. Odkąd staram się nie chcieć, nie wiem
admin@listyzserca.pl