Obudziłem się, kiedy Poszukiwacze zaczęli ściągać mnie ze skutera. Zarzucili mnie, tak jak poprzednio, na jakiś niewidzialny drąg i ruszyli przed siebie. Nie widziałem dokąd idziemy, bo tym razem mogłem obserwować tylko niebo. Nawet nie wiem czy można to było nazwać niebem. Po prostu jasnoniebieska przestrzeń nad głową. Dopiero teraz zdałem sobie
Obudziłem się w dziwnej pozycji. Byłem skulony jak niemowlę i mimo tego, że nie byłem związany, nie mogłem wykonać żadnych ruchów. Nie widziałem co mnie więzi ale czułem jakby ktoś wrzucił mnie do jakiejś niewidzialnej siatki. Poszukiwacze byli obok mnie. Nie odzywali się do siebie, tylko siedzieli ze skrzyżowanymi nogami, rękami opartymi
Mnich niespodziewanie się zatrzymał i zaczął nasłuchiwać, jednak było za późno. Poszukiwacze zaatakowali nas od tyłu pojawiając się z nicości. Obydwoje rzucili się na Mnicha zostawiając mnie samemu sobie. Wiedzieli, że nie jestem w stanie nic im zrobić. Stałem jak wryty i wpatrywałem się jak go biją. Nie wiem czy bardziej byłem
Po wstaniu zdałem sobie sprawę, że szantażuję kogoś kto mnie ocalił. Uwolnił mnie z Kopalni, obronił przed Poszukiwaczami, a teraz ja mówię, że nie pozwolę zaprowadzić się w bezpieczne miejsce, dopóki nie udzieli mi odpowiedzi. Przecież mógłby mnie po prostu tu zostawić i sobie pójść. Następnym razem muszę lepiej przemyśleć strategię negocjacji.
Otworzyłem oczy. Leżałem na plecach. Znowu nie mogłem się ruszać. O ile w Kopalni mi to nie przeszkadzało, teraz było to bardzo wkurzające. Stres związany z tym, co przed chwilą się zdarzyło nie przyspieszał mojej sprawności. Wręcz ją opóźniał. Wiedziałem, że muszę się uspokoić. Z jakiegoś powodu chciałbym zamknąć oczy ale już
– Musimy uciekać – w końcu się odezwał – zaraz przylecą po nas Poszukiwacze. – Jacy znowu Poszukiwacze? – zapytałem wstając – Pozyskiwacze nie gonią nas bo są potrzebni w środku aby utrzymać iluzję. Nie mogą sobie pozwolić na to aby którykolwiek z nich opuścił kopalnię. Nie mogą także pozwolić sobie na
admin@listyzserca.pl