Przebudzenie

Zatrzymaliśmy się przed bramą. I co teraz? Jakieś nowe wspaniałe pomysły, czy po prostu poczekamy, aż ktoś ją otworzy? Chciałem się schować, ukryć się więc ruszyłem w bok, ale Mnich wyciągnął rękę i mnie zatrzymał. Nawet na mnie nie spojrzał, po prostu wiedział co chciałem zrobić. Jak ty to robisz? Chyba ma

Nie wiedziałem co robić. Zaufać mu? Przecież nic dla mnie zrobił? Czemu miałbym mu zaufać? W sumie pokazał mi co się dzieje koło fontanny, powiedział o mnie prawdę. Ale czy na pewno? Skąd mam wiedzieć, że to co widziałem jest prawdą? Może po prostu mnie zmanipulował? Skąd mogę wiedzieć co jest prawdą,

Usiadłem. Nie byłem wstanie się odezwać. Po prostu siedziałem. Nie żyję. Nie żyję. Nie żyję. Nie, to niemożliwe. Przecież ja żyję! Jestem tutaj więc żyje. Teraz to już przesadził. Sto pięć lat? Przecież nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył? To przecież nie może być prawdą?! To po prostu kłamstwo.

–  Co tam naprawdę się dzieje? – zapytałem z rezygnacją –  Jak już powiedziałem wykorzystują was dla energii. –  Ale jak to jest możliwe? Przecież tak naprawdę ja tam nic nie robiłem. –  Nie musiałeś – odparł Mnich – Ty po prostu jesteś energią. Wszyscy jesteśmy energią. Wszystko jest energią Nawet nie

–  Pokaż mi – wycedziłem przez zaciśnięte żeby. Mówiąc to nie miałem niczego szczególnego na myśli. Po prostu znowu było to pierwsze słowo, które przyszło mi do głowy. –  Podejdź do okna – rzekł Mnich. Odwróciłem się i zobaczyłem jak Mnich stoi już przy oknie. Powoli podszedłem i wyjrzałem na zewnątrz. Widok

– Gdzie się podziała twoja złość? – pytał Mnich – Nie wiem. Zniknęła – rzeczywiście nie czułem już złości. Czułem za to zmęczenie. Tak jakby wyparowała ze mnie cała siła. Wszystkie mięśnie, nawet te najmniejsze nagle oklapły. Uczucie jakby zeszło ze mnie powietrze. – Dlaczego jestem taki zmęczony? – To przez emocje.