– Widzę, że odpoczywasz? – wyrwał mnie z dziwnego stanu bycia – niebycia obcy głos. – Zapraszam cię w nasze skromne progi. Chwilę zajęło mi dojście do siebie. Tak jakbym był gdzieś indziej i nagle pojawił się znowu w tym miejscu. Pewnie spałem. Dopiero po chwili mogłem zlokalizować siebie i to gdzie
Ocknąłem się z ogromny bólem całego ciała. Jeszcze nigdy nie bolało mnie wszystko naraz. Leżałem skulony w powozie. Moje ręce były ze sobą złączone, tak samo nogi. Nie mogłem nimi poruszyć. Wyglądało to tak, jakbym miał związane ręce i nogi lub założone jakieś kajdany, tylko że niczego takiego nie widziałem. Powoli rozglądnąłem
Zdecydowanie za dużo różnych myśli jest teraz w mojej głowie. Muszę się ocknąć, muszę się obudzić. Uderzam się w policzek, nic nie czuję. Patrzę dookoła siebie – pustka. Nic nie ma. Widzę tylko moje ręce, nogi, brzuch. Początkowo wydawało mi się, że wiruje ale teraz tak naprawdę nie wiem. Nie umiem tego
Spadam. Sny o spadaniu. Lubię je. Lekkość, wolność. Za każdym razem jak spadam, nie lecę prosto w dół z prędkością światła w oczekiwaniu, aż w coś uderzę, tylko wiruję, kręcę się. Niekończący się taniec, a w głowie ciągle te same pytania: Co teraz? Gdzie teraz? Pytania, na które nigdy nie znalazłem odpowiedzi.
admin@listyzserca.pl